Beste meneer Omtzigt,

Waar ik allang weet op wie ik 22 november ga stemmen, blijft mijn broer Jan maar twijfelen.

Afgelopen week, bij de verjaardag van mijn vrouw Kristel, was-ie de héle tijd bezig met de verkiezingen.

“Koffie of meteen maar een Radler, Jan?”

“Doe maar koffie. Zwart. Daarover gesproken: denk jij dat BIJ1 door het gejuich over Hamas alsnog een zetel gaat halen, Keesssie?”

“Geen idee, joh. Oranjekoek of baklava?”

“Baklava. Al moet ik dan meteen denken aan Dilan Yesilgöz, die natuurlijk niks liever wil dan met die Timmerfrans van jou in zee gaan.”

Het ging maar door.

(Advertentie)

Zette Kristel muziek op, kwam Robert Long voorbij, begon mijn broer keihard te lachen. “Hebben jullie dat schandalige toneelstukje bij de Staatsomroep gezien met die Bram, die gozer die Rob Jetten nog een kontje moest geven in debat met Thierry Baudet? Ongelooflijk, hoe ze bij de NOS dagelijks dat splinterpartijtje D66 blijven promoten.”

Vroeg één van onze buren aan hem hoe het met Thea en de jongens ging, volgde er na zijn “Goed!” meteen een hele verhandeling over dat hij nog niet wist op wie hij moest stemmen, dat hij twijfelde tussen een principiële of een strategische stem, dat partijen hun reet toch allemaal afvegen met hun verkiezingsprogramma’s zodra de stemmen binnen zijn, blablablablabla.

Op een gegeven moment viel ook uw naam.

“Ik twijfel tussen BBB, PVV en Omtzigt”, zei mijn broer.

Buurvrouw Ypie, een pittig vrouwtje dat een bestuursfunctie heeft bij het CDA hier op dorp en dat Jan nog kent van de badminton, kon zich toen niet meer inhouden.

(Advertentie)

“Omtzigt? Jij trapt in de mooie praatjes van Pieter Omtzigt, Jan Dijkgraaf? Ik lees jouw briefjes, dus ik zou me er vanaf kunnen maken door alleen maar te zeggen: ‘Rosanne Hertzberger’. Maar dat is flauw. Ik ga je op een andere manier duidelijk maken waarom een stem op Pieter Omtzigt weleens de grootste garantie op teleurstelling kan zijn.”

“Maak me gek”, antwoordde mijn broer stoer.

“Je vraagt erom”, zei Ypie.

“Kom maar op!”

“Oké dan. VVD? Dilan Yesilgöz. D66? Rob Jetten. PVV? Geert Wilders. CDA? Onze Henri! GroenLinks-PvdA? Frans Timmermans. FVD? Hahaha, Thierry Baudet. Partij voor de Dieren? Esther Ouwehand. DENK? Stephan van Baarle. BBB? Mona Keijz…”

“Hoho”, onderbrak mijn broer haar. “Niet Mona Keijzer, Caroline van der Plas!”

“Ik heb het niet over de lijsttrekkers. Ik heb het over de premierkandidaten.”

(Advertentie)

“Ah, oké.”

“En dan zijn we nu toe aan Nieuw Sociaal Contract.”

“Die weten het nog niet.”

“Nee, Jan Dijkgraaf. Pieter Omtzigt zegt, op twee weken voor de verkiezingen, nog altijd, als een klein kind: ‘Zeg ik lekker niet!’ En weet jij wat ik denk?”

“Hetzelfde als ik. Dat Omtzigt vlak voor de verkiezingen bekend maakt dat-ie natuurlijk zelf de premierkandidaat van NSC is. En daarmee deelt-ie de andere partijen die denken de grootste te kunnen worden de genadeklap uit.”

“Nee, dat denk ik niet. Ik denk dat-ie de door jou zo verafschuwde Frans Timmermans dat baantje gunt en dat-ie zelf een beetje gaat hobbyen op het terrein van een nieuwe bestuurscultuur enzo.”

Alle gesprekken vielen stil.

(Advertentie)

Iedereen keek naar Ypie en mijn broer.

En iedereen zag wat ik zag, meneer Omtzigt.

Angst.

Mijn broer was doodsbang dat Ypie de spijker op de kop had geslagen en dat u de kiezers die die linkse kabinetten zat zijn net zo verraadt als de VVD dat sinds de komst van Mark Rutte keer op keer doet.

Het wilde daarna niet echt meer gezellig worden op Kristels verjaardag.

Behalve in mijn hoofd.

Maar ik ben dan ook al jaren lid van GroenLinks.

Hartelijke groet,

Kees Dijkgraaf

PS. Cadeautje! Ideetje van Ypie.