Beste Tom,
Zelden heb ik zo lang hoeven na te denken als over mijn briefje van vandaag.
Ik heb vorige week dat Volkskrant-verhaal gelezen, waarin karaktermoord werd gepleegd op Jack van Gelder en jou.
Ik heb je gisteren bij ‘Khalid en Sophie’ gezien.
Het was puntje-op-je-stoel-televisie.
De belangrijkste reden dat ik geneigd ben te denken dat je de waarheid sprak, is dat je zei dat je in een relatie van drie jaar alleen maar met je collega gezoend had. Dat is zó ongeloofwaardig, dat het wel waar moet zijn. Als dat namelijk een leugen was, zou je met die bewering je definitieve doodvonnis als medewerker van NOS Sport hebben getekend, omdat de vrouw in kwestie dan onmiddellijk de trekker zou overhalen door met een aanvulling te komen op haar Volkskrant-verhaal van vorige week.
Ook je erkenning van het feit dat je haar op de redactie van NOS Sport ten overstaan van collega’s ‘serpent’ en ‘de as van het kwaad’ had genoemd (“Ik herken de woorden”), vond ik bijdragen aan je geloofwaardigheid. Al moeten we daar natuurlijk bij aantekenen dat je dat juist dóór die aanwezigheid van collega’s ook moeilijk kunt ontkennen. Er is immers altijd wel een Jeroen Stekelenburg bereid om naar de hoofdredactie te stappen…
Platgeslagen zit dáár, in dat schelden, ook het grensoverschrijdend gedrag, want die relatie was er eentje tussen volwassenen zonder machtsrelatie en met wederzijdse instemming.
Maar er was ook nog een ontkenning van jou.
Eentje waardoor ik bijna óver het puntje van mijn stoel viel.
De Volkskrant beweerde dat je met de hand voor je nek moord-bewegingen had gemaakt als de collega in kwestie over de redactie liep. Jij ontkende fel. “Ik heb nog nooit iemand met de dood bedreigd, nooit!”, zei je.
Op dat moment dacht ik: ik moet misschien morgen in mijn briefje maar gewoon vertellen wat ik zelf met jou heb meegemaakt.
Wij hebben namelijk een kleine geschiedenis.
In de jaren ’90 werkte ik als meewerkend chef sport bij het weekblad Panorama. Eén van de miljoenmiljard petit histoires die daar de ronde deden over de tijd voor ik er zat, ging over jou.
Jij had namelijk stage gelopen bij Panorama en volgens de overlevering reed de Panorama-equipe waarbij je tijdens de Tour de France in de auto zat zo wild door de bergen, dat jij van angst in je broek plaste.
Een mooi verhaal moet je nooit doodchecken, dus ik besloot het te gebruiken in een column.
Die je las, want toen ik in 1996 nota bene op uitnodiging van NOS Sport de Olympische Spelen in Atlanta bezocht en er ook een soort meet and greet met de NOS-equipe was, weigerde je mijn hand toen ik me net als de andere gasten aan je wilde voorstellen. Als ik me goed herinner met de woorden: “Oh nee, jij niet.”
Fair enough, trouwens.
Wat ik minder fair enough vond, was wat er gebeurde tijdens de sporttalkshow ‘Aad de Mos bestaat niet!’ in een vol ‘Café Studio’ in Haarlem.
Een Panorama-collega (wiens naam ik niet zal noemen omdat hem dat werk kan kosten) was erbij toen je daar zei: “Die schedel met dat brilletje van Panorama moeten ze doodmaken.”
Die collega vertelde dat tegen mij.
Het was, laat dat duidelijk zijn, absoluut géén doodsbedreiging.
Alleen maar een doodswens.
Die maakte mij de pis niet lauw, want wensen staat vrij en het was decennia voor het koketteren met ‘bedreigingen’ werd ingezet om sympathie (Schimmelpenninck), donaties (Klomp) of stemmen (Kaag) te scoren.
Ik nam wel wraak.
Door bij elke nieuwe werk- of opdrachtgever waar ik een column had (en ik zat niet veertig jaar bij dezelfde baas, zullen we maar zeggen) minimaal één keer het verhaal te gebruiken over de bekende sportpresentator die als stagiair van Panorama in zijn broek plaste tijdens het uitoefenen van zijn functie (het vasthouden van de pen van sterverslaggever Cor Snel).
Had ik toch nog lol van jouw doodswens.
Die dus géén bedreiging was.
Althans: voor zover ik weet.
Want de Panorama-collega die er getuige van was, had er niet bij verteld of je op dat podium tijdens die talkshow een gebaar met je hand voor je nek maakte.
Weet je waarom ik dit oprakel, Tom?
Om wat er jaren later, misschien wel meer dan twintig jaar later, gebeurde.
Toen kreeg ik totaal out of the blue via Twitter een privé-bericht van je.
Negen woorden slechts.
Je schreef: “Dat had ik toen niet moeten zeggen, mijn excuses.”
Ik wist meteen wat je met ‘dat’ bedoelde.
Je hoefde na al die tijd geen excuses aan te bieden.
Er was geen enkele aanleiding om het te doen.
Maar je deed het toch.
Ik vond dat een heel bijzonder gebaar.
Sindsdien kan ik niet helemaal objectief meer naar je kijken, Tom.
Oh ja, nog even over de Volkskrant.
In 1998 zaten Nederlandse sportjournalisten rond de eerste wedstrijd van het WK voetbal in een hotel in Parijs.
Ik lag op een kamer met Panorama-collega Fred de Brouwer.
Die kwam op een avond opgewonden de kamer binnen.
“Dijkgraaf, weet je wat ik nou toch uit de kamer van één van onze vrienden van de Volkskrant zie komen? Een hoer. Geen gewone hoer, een omgebouwde!”
Natuurlijk vroeg ik hem wélke ‘vriend’ van de Volkskrant het betrof.
Hij noemde de naam.
De Brouwer kan het zelf niet meer navertellen (iets met een mysterieus ‘ongeval’ in Thailand) en ik weet als geen ander dat hij een bijzonder mens was met een soms te rijke fantasie.
Het kan bijvoorbeeld best gewoon een vrouwelijke prostituée met mannelijke trekjes geweest zijn.
Of een gewone vrouwelijke prostituée.
Of er was helemaal geen prostituée.
Of zelfs helemaal geen vrouw.
Dus ik houd de naam van de betreffende Volkskrant-collega van toen maar voor me.
Maar wat ik bedoel: ook over de Volkskrant is genoeg dirt met betrekking tot grensoverschrijdend gedrag van mensen en een verziekte bedrijfscultuur te vinden over de laatste twintig jaar.
Als je er maar drie maanden een team van onderzoeksjournalisten op zet en twee oud-medewerksters vindt die een rekening te vereffenen hebben.
Tegen jou zeg ik nog: als zich over jou géén nieuwe zaken aandienen, ben je met die publieke steniging door de Volkskrant wel genoeg gestraft.
Groet,
JanD
PS. Cadeautje! Omdat ik het ook bij één columpje over die Tour de France had kunnen laten…
Disclaimer Het ‘Briefje van Jan’ en de ’99 woorden’ zijn gratis te lezen. Eventuele donaties (via Backme) worden gewaardeerd.
