Beste Richard,

Ik wil je, zo vlak voor de uitspraak in de zaak die het Openbaar Ministerie tegen jou heeft aangespannen wegens deelname aan twee criminele organisaties, schending van het ambtsgeheim, corruptie en zweetvoeten, een verhaaltje vertellen.

Op 24 november 1996 was ik op een bepaald moment op plek X in Rotterdam.

Daar heeft een persfotograaf bij toeval een foto van gemaakt, waar ik heel herkenbaar op sta.

Dat is een foto die maar op één moment gemaakt kon worden: het moment dat een bepaalde bus aankomt op plek X.

Dus ik heb bewijs dat ik op dat moment op plek X in Rotterdam ben.

Op dezelfde dag, op exact hetzelfde moment, was ik volgens de Rotterdamse rechercheur Van Hout niet op plek X, maar op plek Y in Rotterdam.

Tussen plek X en plek Y zit zeker 500 meter.

(Advertentie)

Om van plek X naar plek Y te komen, moest ik niet alleen 500 meter lopend overbruggen in nul (0!) minuten, ik moest dat ook nog doen tegen een lopende mensenmassa in.

Het was namelijk de dag van Feyenoord-Ajax.

Maanden later moest ik op bezoek bij de rechter-commissaris.

Van rechercheurs wéten we dat ze niet aan waarheidsvinding doen, maar dossiers willen rondmaken.

Scoren!

Maar van een rechter-commissaris verwacht je dat hij of zij Justitia aanhangt, de godin van de rechtvaardigheid.

Dus toen rechercheur Van Hout bij de rechter-commissaris beweerde dat ik op 24 november 1996 op dat bepaalde moment op plek Y was omdat hij mij daar zelf gezien had, dacht ik: “Nou heb ik je, bloedhond!”

Ik pakte de foto die onomstotelijk bewees dat ik op dat moment op plek X was en dus onmogelijk op plek Y kon zijn geweest.

Ik liet ‘m triomfantelijk aan de rechter-commissaris zien.

“Hier ziet u de Ajax-bus voor de poort staan bij De Kuip. Er is net een ruit ingegooid. Hier ziet u mij. Omdat de aankomst van de bus werd gefilmd door de politie, is exact was te stellen waar ik op dat moment was. Níet waar rechercheur Van Hout zegt dat ik was.”

En weet je wat de rechter-commissaris zei?

(Ja, dat weet je, inmiddels)

(Advertentie)

“U kunt dat wel beweren meneer, maar ik hecht meer waarde aan de ambtsedig opgemaakte verklaring van de rechercheur dan aan die foto van u, dus ik ga ervan uit dat u op dat moment was op de plek waar de rechercheur u plaatst.”

Het was díe dag bij de rechter-commissaris dat ik mijn vertrouwen in de rechtsstaat voor altijd verloor.

Vrouwe Justitia bleek maar gewoon een ordinaire kwartjeshoer.

(En ik zou mijn gelijk de decennia daarna nog vele malen bevestigd zien in allerlei grote en kleine strafzaken van anderen, ook al vóór ook in Nederland het politieke proces zijn intrede deed)

Het bezoek aan de rechter-commissaris was toevallig in hetzelfde gebouw waar jij straks vanaf tien uur je vonnis hoort.

Ik hoop op rechtvaardigheid, Richard.

Rechtvaardigheid voor jou, voor Rachid, voor Nino en voor de andere verdachten.

Dat hoop ik bijna net zo hard als ik al decennia hoop dat ik die rechercheur Van Hout niet voor mijn auto krijg – en te lang twijfel.

Maar ik vrees dat je een forse douw krijgt.

Sterkte, gozert!

Groet,

JanD

PS. Cadeautje. Voorwaardelijk zitten is ook zitten.

UPDATE Gerechtigheid bestaat nog: volledige vrijspraak!

Disclaimer Het ‘Briefje van Jan’ en de ’99 woorden’ zijn gratis te lezen. Eventuele donaties (via Backme) worden gewaardeerd. Nu het nog mag!