Beste geblockten,
Gefeliciteerd!
Jullie zijn inmiddels met z’n 5000’en.
5000 losers die ik geblockt heb op Twitter.
Met elk block zuiver ik mijn aura.
Ik vergelijk Twitter altijd een beetje met een stenen huis.
Een krachtig ‘wapen’ om er thuis voor te zorgen dat er geen mensen binnenkomen die je er niet wilt, is: de voordeur. Ook al komen mensen je pad op, bellen ze aan, doe je open om te kijken wie er aan de deur is, dan nog ben je niet verplicht om iemand ook echt binnen te laten.
Nou, zo werkt het op social media ook.
Nog beter zelfs: je kunt niet alleen zorgen dat ze niet binnenkomen, je kunt ook voorkomen dat ze op je pad komen, aanbellen en jou dat hele eind naar de deur laten lopen.
Hoe?
(Advertentie)
Door mensen te blocken.
Dat kun je op Twitter zelfs preventief doen. Door ‘achter een slotje te kruipen’ en mensen te dwingen op hun knieën te gaan en ze te laten vragen of ze je alsjeblieft mogen volgen. Zelf vind ik dat niet zo sympathiek. Bovendien praat ik (online) liever tegen een volle zaal dan tegen een lege.
Mijn strategie is dus: zacht aan de voordeur, hard in de woonkamer.
Als ik iemand niet meer in mijn echte huis wil hebben die ik zelf heb binnengelaten, dan vind ik het best moeilijk dat te zeggen terwijl hij of zij de koffie nog niet op heeft. Ik wacht dan netjes een tijdje voor ik duidelijk maak dat ik heel dringend iets anders moet gaan doen en zorg dat die persoon daarna nooit meer een stap over de drempel zet.
Op social media gaat dat allemaal een stuk gemakkelijker. Met een paar muisklikken ban je iemand voor altijd uit je leven. Die persoon kan jouw bijdragen niet meer lezen en jij die van hem ook niet, maar veel belangrijker: die kan niet ook meer in jouw aura komen.
Wat voor soort mensen ik allemaal block?
Sowieso iedereen die dom scheldt.
(Advertentie)
En verder een heel groot aantal categorieën, die samen te voegen zijn tot ‘energievreters’. Iedereen die me meer kost (meestal ergernis) dan oplevert (meestal lol) en die me op een bepaald moment de keel uithangt, kan een block aan zijn broek krijgen. En hoe minder goed ik ze ken (bijvoorbeeld omdat ze zich verschuilen achter een nepnaam of zelfs een Voornaam12345678), hoe makkelijker ik uitschiet met mijn blockvinger.
Een enkele geblockte gaat dan (zelfs tegenwoordig nog) huiliehuilie doen over het feit dat je op de blockknop hebt gedrukt. En als zo’n janktweet bij het minder intelligente deel van de tweeps belandt dat wel de klok heeft horen luiden, maar niet weet waar de klepel hangt, dan krijg je van die derde persoon te horen dat “ik zoiets niet verwacht van iemand die zegt de Vrijheid van Meningsuiting hoog in het vaandel te hebben”.
Rot op, joh!
Dat ik vind dat iedereen het recht heeft om zijn mening te uiten, betekent niet dat ik verplicht ben ook naar de mening te lúisteren. Dat zou mooi worden. De laatste die mij dwong te luisteren, was wijlen mijn moeder (nou ja, en mevrouw Dijkgraaf natuurlijk). Het staat je vrij je oren dicht te doen voor wie je maar wilt, klaar.
Heel soms ontvang ik een vriendelijk mailtje van iemand die ik geblockt heb met de vraag of ik het block wil opheffen.
(Advertentie)
Dat begint meestal met: “Geen idee waarom je me geblockt hebt, maar…” Eigenlijk verdient zo iemand een ereplek op de digitale eeuwige jachtvelden.
Als ik in een milde bui ben, stuur ik soms een mailtje terug met: “Hoe heet je op Twitter?” en dan geef ik als de Twitternaam volgt (99 procent kans op een nepnaam) een herkansing door te ontblocken, mits de timeline een beetje netjes oogt.
Wat ik onmiddellijk weer corrigeer als er nog een mailtje volgt met: “Maar waarom had je me nou geblockt?”
Ga weg, dwaas!
Alsof ik een administratie bijhoud waarin staat wie ik wanneer waarom uit mijn aura heb getrapt. Zo belangrijk ben je helemaal niet. Je deed iets, het stond me niet aan en ik blies je weg als een stofje.
Dat soort gezeik (blockjankerds, clementiebedelaars) is allemaal makkelijk te voorkomen met een functionaliteit die Twitter enkele jaren geleden toevoegde: de mute-knop. Is blocken zilver, dan is muten goud.
‘Muten’ is niks meer en minder dan: het geluid uitzetten. Je kunt dus op Twitter iemand muten, waardoor je die persoon niet helemaal digitaal vermoordt, maar je niet meer hoort (ziet) wat-ie te melden heeft.
(Advertentie)
Het vermeende nadeel van muten is dat die ander nog wel kan lezen wat jij allemaal publiceert. Zelf ben ik op dit gebied van de ‘Nou en?’-generatie. Zeker omdat geblockten vanaf een ander account toch wel kunnen meelezen (ja, die moeite doen ze wél).
Als je dat al een nadeel vindt, dan weegt het mijns inziens niet op tegen de voordelen van muten boven blocken. Voordeel 1: geen huiliehuilie-tweets. Voordeel 2: geen VvMU-gezeur. Voordeel 3: geen gebedel in je mail. En het allerbelangrijkste voordeel had ik nog niet genoemd: #TTTH!
#TTTH staat voor: talk to the hand. Hoe lekker is het als ergens op een zolderkamertje een of andere loser helemaal los zit te gaan tegen jou en je die bagger niet te lezen krijgt?
En hoe lekker is het als je weet dat die gast (meestal zijn het mannen, soms vrouwen waarvan de ogen voor het mooie net te ver uit elkaar staan) extra boos wordt omdat hij denkt dat je ‘m negeert, nu je helemaal niet reageert op al dat gescheld? Omdat je hem zo minacht dat je doet alsof-ie lucht voor je is? Dat is toch héérlijk?
Zó lekker vernederend!
En veel subtieler dan blocken bovendien.
Zelf mute ik bijvoorbeeld iedereen die me irriteert. En iedereen die denkt dat ik hem iets verplicht ben. En iedereen die domme vragen stelt (hashtag: #dommemensenmoe). En iedereen die ik gewoon wil muten omdat het kan. En nog wat volk dat zo onbeduidend is dat ik alweer vergeten ben waarom ik ze op mute zette.
(Advertentie)
Op platforms waarop jij mensen kunt blocken, kunnen ze jou natuurlijk ook blocken. Ik kom nog altijd mensen tegen die dat erg vinden. En daar snap ik werkelijk geen snars van. Waarom zou iemand met een social media-account verplicht zijn jou te laten meelezen op dat account, je de mogelijkheid moeten geven om daar je plasje te doen en misschien zelfs met je in gesprek te gaan? Dat is in je echte leven toch (hoop ik) ook niet het geval?
De enige normále manier om om te gaan met een ontvangen block is: stoïcijns. En daarmee bedoel ik: je er geen seconde druk om maken. Het is ieders goed recht om jou te verbannen uit zijn leven, net als je dat zelf ook wel doet met mensen. De ware stoïcijn merkt op een gegeven moment dat-ie geblockt is, haalt zijn schouders erover op en gaan verder met zijn leven. Zelfs je langer dan een seconde afvragen waarom jou al dat leed wordt aangedaan, is zonde van je tijd.
Treurig wordt het (ben je) als je er op social media vervolgens over gaat klagen. ‘Die-en-die heeft me geblockt!’ Nog treuriger wordt het als je zo’n mededeling vergezeld laat gaan van een screenshot. En het toppunt van treurigheid is dat je er ook nog bij zet: “Terwijl ik nooit een woord gewisseld heb met Die-en-die.”
Je kunt dan denken dat jouw ‘vrienden’ je gaan steunen door een like of zelfs door die blocker lastig te vallen, maar je kunt je tijd beter besteden door naar een spiegel te lopen. Daar zie je dan niet de laconieke mens die je diep van binnen wilt zijn, maar een ongelooflijke sneuneus. Heeft de emotie je toch weer te pakken genomen.
(Advertentie)
En als je iemand die jou geblockt heeft per se toch wilt volgen, dan maak je gewoon een extra account aan. Is even werk, maar als je vanaf dat account alleen maar leest (in mijn tijd heette dat ‘lurken’), is je leven niet langer stuk.
En laat ik eerlijk zijn: ik heb ook zo’n schaduwaccount.
Want soms moet ik voor mijn werk nu eenmaal weten welke bagger Sjoerd Sjoerdsma, Sidney Smeets of Sander Schimmelpenninck nu weer aan het verspreiden zijn.
Dat mijn bekendste blockers dezelfde initialen hebben, berust op zuiver toeval.
Denk ik.
Groet,
JanD
PS. Cadeautje! Dan snappen jullie eindelijk hoe het werkt. Misschien. Een beetje.
Disclaimer – ‘Briefje van Jan’ en ’99 woorden’ zijn gratis te lezen. Toch doneren? Sympathiek! Dat kan via Backme of Bunq.