Beste anoniempjes,
Super goed nieuws!
De Haagse rechtbank heeft Facebook deze week verplicht om de naam, het telefoonnummer en het IP-adres van een anonieme trol te geven aan iemand die de trol beschuldigde van seksueel grensoverschrijdend gedrag.
Facebook hoefde het bericht, waarin het anoniempje beweerde dat een Nederlander vrouwen misbruikte, geheime opnames van vrouwen maakte en een pathologische leugenaar was, niet te verwijderen.
Nee, de beschuldigde Nederlander moest de persoonsgegevens van het anoniempje krijgen omdat hij het recht heeft om in contact te komen met de verspreider van deze beschuldigingen “teneinde het conflict onderling te kunnen beslechten”.
(Advertentie)
De rechter bedoelt daarmee natuurlijk niet dat de beschuldigde Nederlander het anoniempje op zijn zolderkamertje kan opzoeken en op zijn bek kan slaan, maar dat de beschuldigde Nederlanders het anoniempje voor de rechter kan (laten) slepen wegens smaad en laster.
Hallelujah, praise the court!
Ik heb een pleurishekel aan anoniempjes.
Aan álle anoniempjes, extreemlinkse anoniempjes, extreemrechtse anoniempjes en alles daar tussenin.
Ja, ik ben bekend met de excuses die anoniempjes opvoeren voor hun zelfgekozen anonimiteit (niet in de laatste plaats omdat ze die altijd boos in je gezicht gaan schreeuwen als je iets zegt van die anonimiteit).
(Advertentie)
“Ik wil mijn werk niet verliezen”, is de meest gebruikte smoes. Snap ik op zich. Je moet de hypotheek of huur betalen, de hond moet eten, de auto rijdt niet op water, enzovoort, enzovoort.
“Als mijn baas leest wat ik allemaal op social media schrijf, heb ik een probleem”, volgt meestal als nadere uitleg. Eerlijk gezegd vind ik dat een heel slechte smoes. Je kunt ook gewoon alleen dingen op social media zetten die géén reden zijn voor ontslag. Zeg maar: je als een fatsoenlijk mens gedragen. En als je dat doet, hoeft het per definitie niet anoniem. Het zou heel wat vullis schelen…
Krijg je ondanks fatsoenlijke bijdragen op social media tóch gezeur met je werkgever (of opdrachtgever), dan moet je je misschien afvragen of je wel voor zo iemand wilt werken. Je gaat toch niet een substantieel deel van je leven werken voor iemand die ook nog wil bepalen wat jij allemaal in je vrije tijd doet? Daar word je toch niet gelukkig van?
(Advertentie)
Naast angst voor de werkgever, hoor ik vaak ‘veiligheid’ als argument van anoniempjes. “Anders komt Die-en-die langs”.
Negen van de tien keer moet ik lachen om dat argument. Het getuigt doorgaans vooral van héél veel zelfoverschatting als mensen denken dat ze belangrijk genoeg zijn om een ‘crimineel’ zover te krijgen dat-ie op reis gaat, een steen meeneemt, die steen door de ruit gooit en daarmee bereid is het risico te lopen om uit nijd om een tweetje of een Facebook-post een tijdje in het gevang te belanden (voor langskomen met een fakkel en een beetje schreeuwen voor een dichte deur staat tegenwoordig zes maanden, als het althans bij een zielig vrouwtje is).
Áls er al iets gebeurt, is het online schelden (schelden doet geen zeer) of een dreiging om langs te komen (wie daarmee dreigt, komt nooit).
(Advertentie)
Ook een mooi argument van anoniempjes: “Het gaat er niet om wie het zegt, het gaat om wat ik zeg”.
De filosofische benadering.
Strikt formeel klopt dat natuurlijk. Er zijn bijvoorbeeld mensen geneigd om allerlei kolder over het klimaat van een zich klimaat-expert noemende weerman uit Balk eerder te geloven dan heel verstandige dingen van een Jan Doedel die eens een keer een extreem helder moment heeft.
Wat mij betreft gaat het echter voorbij aan het gegeven dat je liever met een ‘mens’ communiceert, dan met een chatbot.
En een nog veel belangrijker punt: anoniempjes die beweren dat het gaat om wat ze zeggen en niet wie het zegt, blinken over het algemeen juist níet uit in verstandige uitspraken. Integendeel. Het is zogezegd een k*tsmoes. Misschien wel omdat ze zich als beroepswerklozen niet kunnen beroepen op een werk- of opdrachtgever en een ander logisch klinkend argument hebben gezocht voor hun lafheid.
(Advertentie)
Oh ja, want dat bedoel ik eigenlijk: ík vind anoniempjes vooral laf.
Laf tyfusvolk is het.
Zijn jullie.
Als je niet onder je eigen naam voor je mening durft uit te komen, weet ik ook niet zeker hoe stevig je ruggengraat is als – bij wijze van spreken – de Duitsers weer komen.
Of eigenlijk weet ik dat juist wel…
Groet,
JanD
PS. Cadeautje. Want je bent toch nog iemand inspiratiebron geweest…
Disclaimer Het ‘Briefje van Jan’ en de ’99 woorden’ zijn gratis te lezen. Doneren mag uiteraard (via Backme).
