Beste moeders,
Hebben jullie ook zo’n miskend geniaaltje?
Of juist een kind dat er helemaal geen reet van bakt op school en wijten jullie dat aan het feit dat het poepiescheetje in kwestie een typisch HSP’ertje is?
Geen zorgen!
Het komt meestal goed.
Ik mocht van mijn goede vriendin Marieke ’t Hart, bij De Telegraaf verantwoordelijk voor het segment ‘Vrouw’, grasduinen in het Vrouw-archief en kwam zo’n ‘Lieve Mona’-achtige vragenrubriek tegen uit 1991 waarin een moeder zich zorgen maakte over het gedrag van haar 7-jarige zoontje.
Met toestemming van Marieke neem ik een stukje over.
(Advertentie)
“Mijn zoon schept de hele tijd over zichzelf op”, schreef Marlies aan ‘Vrouw’. “Hij is 7 en gaat straks naar groep 4, en ik merk dat hij tegen het einde van de zomervakantie steeds vaker over zichzelf opschept. ’Ik word de beste van de klas’, dat soort dingen. En hij maakt ook opmerkingen die gericht zijn tegen klasgenootjes, die in zijn ogen stom of dom zijn.”
„Ook heeft hij steeds vaker van die ’mama-kijk-hoe-goed-ik-ben’-momentjes. Hij dringt er dan echt op aan dat ik hem steeds film en fotografeer. Kan dit opschepperige gedoe komen doordat hij juist onzeker over is? En is dat dan iets om aan te kaarten, en zo ja hoe? Of kan het ook een fase zijn die bij de ontwikkeling hoort?”
Toentertijd beantwoordde psycholoog Sonja Borgsteede de vragen.
Zij antwoordde: “Bij kinderen van deze leeftijd zie je dat ze enerzijds intellectuele en cognitieve vaardigheden ontwikkelen, waardoor ze eigenschappen bij zichzelf beginnen te herkennen en zichzelf kunnen vergelijken met anderen. Anderzijds hebben ze nog niet de sociale vaardigheden om te snappen dat je soms beter wat bescheidener en beleefder kunt zijn.”
(Advertentie)
Ze vervolgde: “Er zit meestal minder lading aan het opscheppen dan misschien lijkt. Zolang dat niet de spuigaten uit loopt, hoef je niet in te grijpen. Maar als je merkt dat het hem problemen oplevert in sociale interacties, bijvoorbeeld doordat hij negatieve reacties krijgt van klasgenootjes, kun je hem wellicht wat inzicht bieden. Je kunt hem uitleggen dat het misschien niet zo leuk is voor een ander kindje om hem de hele tijd te horen opscheppen. De effecten daarvan kunnen zijn dat andere kindjes minder vaak willen spelen bijvoorbeeld; dan kan het fijn zijn als je hem het een en ander kunt helpen inzien.”
En: “Het kan inderdaad ook zo zijn dat uw zoon zijn onzekerheid aan het maskeren is. Het hoeft niet per se zo te zijn, maar het is natuurlijk wel goed om zijn gedrag in de gaten te houden. Speelt er misschien iets, heeft hij issues op school of met vriendjes? Verder is het goed je kind te leren dat je echt niet altijd de beste hoeft te zijn om mee te tellen. Je kunt als ouder ook bevestiging geven gedurende het proces, in plaats van alleen wanneer het resultaat binnen is. Bijvoorbeeld, wanneer je kind zegt: ’Ik ben de beste in lezen’, kun je antwoorden: ’Dan moet je wel heel hard gewerkt hebben’. Dat is al anders dan wanneer je zegt: ’Wat ben je toch slim’.”
(Advertentie)
Mooi hè, hoe zo’n moeder vroeger, toen we nog geen internet hadden, gerustgesteld en geholpen werd door de krant?
Of die psycholoog 32 jaar geleden gelijk had?
Nou, toevallig weet ik dat.
Ik kom Marlies’ zoontje namelijk weleens tegen bij borrels van de SP Community, waarvan we beiden lid zijn.
Hij heeft tegenwoordig een succesvol podcastbedrijf met de man van Kim en elke week de best gelezen column in de Volkskrant.
Van opschepperig gedrag is totaal geen sprake en hij zal anderen al helemáál niet meer stom noemen.
Dus de kans is groot dat het ook met jullie geniaaltjes of HSP’ertjes helemaal goed komt!
Pak van jullie hart, of niet dan?
Groetjes,
JanD
PS. Cadeautje. Niet janken, het komt uit een goed hart.
PS2. Hadden jullie de laatste ‘Nare Jongens Podcast’ al beluisterd?
Disclaimer Het ‘Briefje van Jan’ en de ’99 woorden’ zijn gratis te lezen. Eventuele donaties worden zeer gewaardeerd (vast via Backme, incidenteel via Bunq).